35 Op een dag dumpte een Egyptische vriend van Bert ons op de stoep van Mohammed en Karima Rayub in New Gurna. Het was de bedoeling dat we hen geld gaven voor het dak van hun lemen hut dat op instorten stond. Maar Bert wilde niet zomaar ergens toe gedwongen worden dus dat feest ging niet door. Toen niet in ieder geval, want door dat bezoek raakten we wel bevriend met de familie Rayub, speciaal met de vrouw des huizes Karima. Mohammed en Karima leven zoals de meeste mensen op het platteland, op het randje van de armoede. Maar ze hebben er wel wat van gemaakt. Hun hut is op het eerste gezicht niet meer dan dat, maar eenmaal door de deur kom je in een soort paleisje. Met de aller geringste middelen is een kleurrijk en smaakvol interieur gecreëerd. En ze hebben er duidelijk plezier in. Inderdaad de boomstammen die het lemen dak moeten dragen zijn doormidden geknakt. Op zich wel te doen, want het regent toch nauwelijks, ware het niet dat op het dak de traditionele broodoven staat en de zakken meel en andere voorraden. De kans dat iemand een keer door het dak naar beneden komt is groot. Mohammed en Karima hebben drie kinderen twee zonen waarvan Ahmed de student de oudste is. De jongste is een tienermeisje dat we alleen even hebben gezien en waarschijnlijk in de schaduw staat van haar getalenteerde en uitbundige moeder. Zoals zo vaak in de man-vrouw relaties die ik hier zag, ziet het er uiterlijk allemaal heel traditioneel en voorspelbaar uit. En dat zal het ook wel zijn, behalve dan dat je soms ineens een doorkijkje krijgt, die ‘traditie’ niet zo voorspelbaar maakt als vooroordelen dicteren. Het feit dat ze er alles aan doen om hun kinderen een vak te laten leren is er één van, maar er is meer.(28 Egypte 15)