36 Mohammed Ragab is een oudere man. Hij ziet er niet bepaald indrukwekkend uit. Hij is iel en klein en toen ik hem tekende leek het of hij een oogziekte had, zo raar gevormd waren zijn ogen. Nog niet zolang geleden had hij een busje waarmee hij hand- en spandiensten deed voor de ‘opgravingsindustrie’. Maar hij raakte werkeloos (blindheid?) en moest zijn busje verkopen. Van het geld heeft hij twee ezels en een ezelkar gekocht waarmee hij nu vrachtjes vervoert. Bovendien is hij op een landje ter grootte van een postzegel een boerenbedrijf gestart met koeien, fruitbomen en gewassen. De koeien staan ‘op stal’ dat wil zeggen dat ze beschermd tegen de zon onder een afdak van mais bladeren staan op een dikke laag eetbare verse resten van de suikerrietstengel. De ezeltjes staan zoals te zien op de tekening bij elkaar op een eilandje tussen de fruitboompjes en de gewassen: allemaal prima in orde en goed verzorgd. Thuis achter de keuken houdt Karima de gevleugelde have. Ze zijn daardoor voor een groot deel zelfvoorzienend. Volgens mij was Mohammed binnen de beperking van zijn bestaan een erg gelukkig mens. Ook leek het alsof hij en Karima het beste uit hun huwelijk haalden. Een gelukkig stel: behalve dan de zorgen over het dak en de gedwongen terugkeer van hun zoon Sayed uit Sharm el Sheik nadat hij daar zijn baan verloren had door de terreurangst. (29 Egypte 15)