30 Geld is schaars in Egypte. Het geld dat er is wordt geclaimd door een minimaal segment van de bevolking en door hen vaak snel op buitenlandse bankrekeningen overgeheveld. De inkomsten uit werk zijn niet veel. Egypte produceert zelf weinig en erg veel producten zijn geïmporteerd en daardoor nagenoeg onbetaalbaar. Er zijn slechts twee manieren waarop geld in het publieke domein van de ‘gewone man’ gebracht wordt: via toeristen en migranten. Op deze tekening staan vier zaken die te maken hebben met geld: vervoersmiddelen, verhandeling van cash, geld via de bank en communicatie. De meisjes die geld uit de muur trekken, kunnen dat alleen als er ook geld op de bank staat. Een chauffeur beweerde dan ook dat alleen mensen die voor de staat of andere officiële instellingen werken de cashmachines ‘mogen’ gebruiken. De Fellahin heeft niets met de bank. Hij kent alleen cash die hij bijna letterlijk ‘onder de matras’ bewaart. Er is daarom nog steeds of alweer een ‘zwarte’ markt waarop de vreemde valuta die hij wil bemachtigen of via toeristen of migranten in handen krijgt, verhandeld wordt. Vervoersmiddelen zoals deze goedkope brommer uit China, maar ook busjes, bootjes en tuk-tuks zijn vaak een noodzakelijke luxe. Het cash geld ervoor, vertelde ons een veerman, wordt door een geldschieter voorgeschoten. Dat is meestal iemand die het geld in één van de oliestaten heeft verdiend. Van iedere inkomsten uit gebruik verdiend, gaat vier-vijfde naar de geldschieter. Pre-pay mobiele telefoons zijn de middelen van communicatie van de gewone man. Alle providers zijn in buitenlandse handen ook de Egyptische. Dus eigenlijk te duur voor de Fellahin. (10 Egypte 15)