38 Ik heb vier soorten politie gezien: de ‘gewone’ politie, de toeristen politie, de Nijl politie en de verkeerspolitie. Uiteraard heb ik de ‘geheime ‘ politie niet ‘gezien’. Op de tekening staat de ‘gewone’ politie bij een mobiel check point. En over hen wil ik het hebben. De verschillende opeenvolgende machthebbers in Egypte hebben ‘de politie’ ieder op eigen wijze en naar eigen goeddunken gebruikt en ingezet. Tijdens Mubarak was het politieapparaat het instrument ter onderdrukking. Dit werd gedaan op de welbeproefde wijze van de totalitaire staat zoals beschreven door Hannah Arendt. Die methode komt er op neer dat er wetten zijn, maar de handhavers hoeven zich er niet aan te houden en ze kunnen de wetten bovendien naar eigen goeddunken uitvoeren. Dat zaait vooral verwarring en verwarring maakt angstig. Men weet niet waar men aan toe is en dat is de bedoeling. De politie arresteerde mensen, martelde mensen en doodden zelfs mensen zonder er verantwoording voor te hoeven afleggen. Waardoor excessen escaleerden wat haat tegen de politie als individu en politie als apparaat aanwakkerde. Na de val van Mubarak durfde de politie zich een tijdlang niet te vertonen. Politie agenten weigerden hun uniform aan te trekken of zich in het openbaar te vertonen nadat enkelen van hen door de gefrustreerde menigte afgetuigd waren. Buurtbewoners namen zelf politietaken over. Tijdens het korte Morsi tijdperk namen Moslim Broeders vigilantes politietaken in eigen hand wat weer andere excessen zoals het affikken van kerken en Christelijke scholen tot gevolg had. President Sisi herstelde snel het vertrouwen in de politie door willekeur hard aan te pakken en overtreders onmiddellijk te berechten en te bestraffen: ‘Dat was nog nooit eerder gebeurd’. Toen ik er was, liep iedereen een beetje verdwaasd rond vanwege de plotselinge ommekeer en ik hoorde alsmaar zeggen: ‘De politie is zo aardig geworden.’ (47 Egypte 15)